رفلاکس زمانی است که کودک در حین شیر خوردن یا مدت کوتاهی پس از آن شیربالا می آورد یا بیمار است.این مشکل بسیار رایج است و معمولاً خود به خود بهتر می شود.رفلاکس معمولاً قبل از 8 هفتگی نوزاد شروع می شود و تا 1 سالگی بهتر می شود.
علائم رفلاکس در نوزادان عبارتند از:
- بالا آوردن شیر یا بیمار شدن در حین یا مدت کوتاهی پس از تغذیه
- سرفه یا سکسکه هنگام تغذیه
- عدم سکون در هنگام تغذیه
- قورت دادن یا بلعیدن بعد از آروغ زدن یا غذا خوردن
- گریه کردن و آرام نشدن
- وزن اضافه نمی کند
گاهی اوقات ممکن است نوزادان علائم رفلاکس داشته باشند اما شیربالا نمی آورند یا بیمار نمی شوند. این به عنوان رفلاکس خاموش شناخته می شود.
نکاتی که باید هنگام شیر دادن برای کاهش رفلاکس در نوزادان رعایت کنید:
- نوزاد شما معمولاً در صورت داشتن رفلاکس نیازی به مراجعه به پزشک ندارد، تا زمانی که شاد، سالم و در حال افزایش وزن باشد.
- کودک خود را در حین شیر دادن و تا زمانی که ممکن است پس از شیر دادن به حالت عمودی نگه دارید.
- بعد از شیر خوردن، مرتب آروغ کودک خود را بگیرید.
- به نوزادانی که با شیر خشک تغذیه می شوند، بیشتر اوقات غذای کمتر در تعداد وعده های بیشتر بدهید
- مطمئن شوید که کودک شما صاف به پشت بخوابد (نباید به پهلو یا دمر بخوابد)
بهتر است با دکتر مشورت کنید اگر کودک شما:
- پس از تلاش برای کاهش رفلاکس بهبود نمی یابد
- برای اولین بار بعد از 6 ماهگی دچار رفلاکس می شوند
- بزرگتر از 1 سال است و هنوز رفلاکس دارد
- وزن اضافه نمی کند یا در حال کاهش وزن است در صورت شیردهی رژیم غذایی خود را تغییر ندهید
- استفراغ سبز یا زرد دارد یا خون در آن است
- خون در مدفوعشان است
- دارای شکم متورم یا حساس است
- دمای بدن بسیار بالایی دارد یا احساس گرما یا لرز می کنند
- اسهالی دارد که بیش از یک هفته طول می کشد یا علائم کم آبی دارد
- گریه اش را قطع نمی کند و بسیار مضطرب است
- از تغذیه امتناع می کند
درمان رفلاکس در نوزادان
پزشک عمومی یا متخصص ممکن است گاهی اوقات درمان هایی را برای رفلاکس توصیه کند.
اگر کودک شما با شیر خشک تغذیه می شود، ممکن است به شما داده شود:
- پودری که با فرمول مخلوط می شود تا غلیظ شود
- یک شیر فرمول از قبل غلیظ شده
- اگر پودر غلیظ کننده کمکی نمی کند یا کودک شما با شیر مادر تغذیه می شود، پزشک عمومی یا متخصص ممکن است داروهایی را توصیه کند که مانع از تولید اسید معده کودک شما شود.
- به ندرت، ممکن است برای تقویت ماهیچه ها برای جلوگیری از برگشت غذا یا شیر به عمل جراحی نیاز باشد. این معمولاً تنها پس از امتحان کردن چیزهای دیگر یا در صورت شدید بودن رفلاکس آنها انجام می شود.
علل رفلاکس
رفلاکس معمولاً به این دلیل اتفاق می‌افتد که لوله غذای کودک شما (مری) به طور کامل رشد نکرده است، بنابراین شیر میتواند به راحتی بالا بیاید.
مری کودک شما با بزرگتر شدن رشد می کند و رفلاکس باید متوقف شود.
دلایل دیگر میتواند شامل:
- تولد زودرس
- بیماری های ریوی، مانند فیبروز کیستیک
- شرایطی که بر سیستم عصبی تأثیر می گذارد، مانند فلج مغزی
- جراحی قبلی روی مری
- تشخیص رفلاکس نوزاد معمولا بر اساس علائم و آزمون فیزیکی صورت میگیرد. در صورتیکه فرزند شما سالم باشدٰ رشد او به درستی صورت پذیرد و راضی به نظر برسد، در این حالت نیازی به آزمایشات بعدی نیست.
چنانچه پزشک کودک شما مشکل جدی تری را پیش بینی کند، آزمایشات تشخیصی شامل موارد زیر است:
اولتراسونیک: این تست برای تشخیص گرفتگی بین دریچه بین معده و روده کوچک استفاده می شود (تنگی پیلور)
تست های آزمایشگاهی: تست های متعدد خون و اوره به تشخیص و یا رد کردن دلایل احتمالی تکرار استفراغ و اضافه نکردن وزن کمک می کند.
بررسی PH مری: برای تعیین اینکه آیا کج خلقی، بی نظمی های خواب و یا سایر علائمی که با رفلاکس اسید همراه استٰ اندازه گیری میزان اسیدیته مری فرزندتان می تواند کمک کننده باشد. پزشک یک لوله باریک را از طریق بینی یا دهان کودک، به مری وارد می کند. لوله به وسیله ای وصل می شود که اسیدیته را رصد می کند. ممکن است نیاز به باقی ماندن فرزند شما در بیمارستان باشد تا تحت نظر قرار بگیرد.
مجموعه گوارش فوقانی: در صورتیکه پزشک به تنگی مری مشکوک باشد، عکسبرداری اشعه ایکس از قسمت فوقانی دستگاه گوارش توصیه می‌شود. قبل از عکسبرداری اشعه ایکس مایع سفید رنگ گچی (باریم) به کودک خورانده می‌شود. باریم معده را می پوشاند و اجازه می دهد موارد غیر نرمال در تصویربرداری اشعه ایکس واضح تر جلوه کنند.
اندوسکوپی فوقانی: پزشک کودک شما ممکن است از این روش برای تشخیص و یا حذف مشکلات احتمالی در مریٰ مانند باریک شدن (تنگی) و یا التهاب (ایزوفاِژیت) استفاده نماید. پزشک یک لوله مخصوص مجهز به لنز دوربین و چراغ را از طریق دهان فرزند شما وارد مریٰ معده و قسمت ابتدایی روده کوچک می کند. نمونه هایی از هر بافت مشکوک برای بررسی و آنالیز برداشته می شود. برای نوزادان و کودکان آندوسکوپی معمولا تحت بی هوشی عمومی انجام می شود.
دیدگاه خود را بنویسید